zaterdag 11 mei 2013

Vers van de pers: Morgenzee

Farid is een Libisch jongetje, zijn huis wordt omringd door de woestijn en zijn beste vriend is een gazelle die teder naar hem kijkt en uit zijn hand eet. Wanneer alles verloren lijkt, probeert Jamila, zijn moeder, te vluchten. Op een klein bootje steken ze samen met heel veel anderen de zee over. Op naar Italië, op naar de vrijheid die een jarenlange meedogenloze dictatuur hun had ontnomen. Farid had de zee nog nooit gezien. Een uitgestrekte blauwe woestijn die de belofte leek van een nieuw leven, maar die nu juist hun nieuwe gevangenis wordt.

Vito is een Siciliaanse jongen, die is opgegroeid met de verhalen van zijn moeder en oma, die in de jaren zeventig door Khadaffi uit Libië zijn verjaagd. Vito kijkt naar de zee, dat streepje water dat Italië van Libië scheidt. Zijn moeder Angelina is elf jaar lang Arabisch geweest en heeft Libië nooit helemaal kunnen vergeten.

Morgenzee is het ontroerende, intense verhaal van twee moeders en hun zonen, die allebei aan een kant van de zee wonen en verlangen naar de overkant. Mazzantini behandelt het universele thema van migratie, van mensen die uit hun huizen worden verbannen, hun familie en hun wortels moeten achterlaten. Van het geweld van een oorlog en van de natuur, de kracht van twee vrouwen, die de toekomst van hun kinderen proberen te beschermen in de hoop op een beter leven.

Na de oorlog in het voormalig Joegoslavië in Ter wereld gekomen, neemt Mazzantini ons in Morgenzee mee naar Libië. Het Libië van nu, of althans, van een paar jaar geleden toen Khadaffi nog leefde, en het Italiaanse Libië, la Libia italiana, van 1912 tot 1947 een kolonie van Italië. Ze neemt ons mee in het leven (en leed) van de tienduizenden Italianen die, toen Khadaffi aan de macht kwam en besloot Libië terug te geven aan de Libiërs, gedwongen werden huis en haard te verlaten en terug te keren naar Italië, al waren sommigen van hen daar nog nooit geweest. Ze vertelt ons over de moeilijkheden die deze repatrianten ondervonden, over hun heimwee naar Afrika, over het gebrek aan respect van de ‘echte’ Italianen. We zien het actuele probleem van de talloze bootvluchtelingen die op gammele bootjes proberen Lampedusa, en daarmee Italië en Europa, te bereiken. Hun ontberingen, hun doodsangst, hun wanhoop. De twee verhaallijnen zijn gescheiden, maar raken elkaar toch: de zee vormt het verbindende element. Mazzantini’s kenmerkende indringende taalgebruik raakt je, haar verhaal ontroert je en zet je aan het denken.  
Margaret Mazzantini, Morgenzee 
Oorspronkelijke titel: Mare al mattino
Uit het Italiaans vertaald door: Miriam Bunnik & Mara Schepers
Uitgeverij Wereldbibliotheek 2013
ISBN 9789028425156
prijs € 14,90
Bestel het boek hier

dinsdag 7 mei 2013

Zzp-dilemma's


Toen ik me, inmiddels bijna vijf jaar geleden, als zzp’er inschreef bij de Kamer van Koophandel, lag de wereld voor me open. Alleen maar dingen doen die ik leuk vind, prachtige boekvertalingen maken en altijd met Italië en het Italiaans bezig zijn. Zelf mijn tijd indelen, niet naar de pijpen van een gestreste baas hoeven te dansen. Mijn eigen boontjes doppen.

Hoewel ik wellicht in het begin nog niet alleen maar dingen kon doen die ik leuk vind - er moest immers ook brood op de plank - bleek mijn idee over het zzp-schap aardig te kloppen. De vrijheid die ik ervaar doordat ik zelf beslis waar en wanneer ik werk, en welke opdrachten ik wel of niet aanneem, is onbetaalbaar. Ik ben inmiddels vele ervaringen rijker, heb een aardig klantenbestand opgebouwd en heb tot nu toe niets te klagen: het werk blijft maar komen. En daar ontstaat meteen mijn dilemma: hoe houd je als zzp’er werk en privé in balans? De hoogste tijd om mijn situatie eens aan een grondige analyse te onderwerpen. Als het ware een functioneringsgesprek met mezelf.

Conclusie: ik ben eigenlijk altijd aan het werk. Mijn gebruikelijke kantoortijden zijn ongeveer van 9 tot 18, en dan geef ik een paar avonden per week ook nog Italiaanse les. In het weekend werken is soms meer regel dan uitzondering, want deadlines zijn deadlines en die moeten worden gehaald. Twitter en Facebook gebruik ik voornamelijk zakelijk, en het tweeten, volgen en delen op deze sociale media vallen dus eigenlijk onder het kopje ‘werk’. Als ik op vakantie ben, lukt het me nooit helemaal om mijn e-mail niet te lezen. Als er nieuwe vertaalopdrachten voorbijkomen, terwijl ik eigenlijk al tot over mijn oren in het werk zit, ga ik toch rekenen, schuiven, passen en meten, want wellicht kan die ene opdracht er toch nog wel bij. Pasen? Kerst? Hemelvaartsdag? Niet werken betekent geen inkomen, dus vaak werk ik gewoon door. Aangezien mijn werk ook mijn grootste passie is, ben ik er bijna 24/7 mee bezig.

Is dat goed? Aan de ene kant wel. Mijn passie en enthousiasme werken aanstekelijk en zorgen ervoor dat ik altijd het best mogelijke werk aflever. Ik weet klanten aan me te binden, omdat ik deadlines altijd haal, nauwkeurig werk en open sta voor vragen of opmerkingen van mijn opdrachtgevers. Aan de andere kant merk ik dat ik het soms moet loslaten. Dat het niet erg is als ik een keertje een opdracht afwijs, omdat ik het simpelweg al te druk heb. Dat het menselijk lichaam niet is gemaakt om zeven dagen per week te werken: we hebben allemaal soms wat rust nodig. Dat mijn privéleven af en toe ook wat aandacht nodig heeft, dat ik meer tijd moet nemen om te ontspannen - alleen, met mijn partner of met vrienden. Dat ik soms gewoon Mara moet zijn, en niet Mara Schepers: voor al uw Italiaanse zaken!
 
Ik ga ermee aan de slag. Maar ik weet nu al dat ik in elk geval tot 1 juli bijna non-stop aan het werk zal zijn. Ook een vertaling nodig? Kijk eens op mijn website!